CONCERT REVIEW

Zaterdag 15 maart en Hookrock Indoor op het menu. Gisteren had ik vlug wat info verkregen van de PR-mensen van Hookrock die aanwezig waren in The Borderline. Ik kreeg dadelijk de geruststellende  mededeling dat zaal Terlogt niet moeilijk te vinden was en deze zich situeert aan de buitenrand van Diepenbeek City.
Half negen en buiten de organisatie en de eerste concertreporters was er nog niet veel volk te bespeuren. Druppelsgewijs begonnen de eerste festivalgangers en promotors het zaaltje te vullen. Meensel Blues, BRBF Peer (waar hebben die nog gezien?), Binkom Blues, Move2Blues, Blues in Bloom en Bierbeek Blues, ze begonnen allemaal hun opwachting te maken. Toen Johan van Bierbeek me zag werd dadelijk koers gezet richting toog en al hadden we diezelfde vroege morgen nog maar afscheid genomen liet ik me niet meer door de ‘Alpaïde Blues’ verleiden en besloot ik het deze avond te houden bij het vocht waar de visjes zich het beste thuis voelen … water dus, wat gezondheidsgewijs  misschien de beste oplossing is als je zo onze kalender eens bekijkt.
De meeste Bluesfanaten vonden het fijn dat het seizoen stilaan terug op de rails begon te komen al fronsten enkele die-hards bij deze opmerking wel hun voorhoofd, wat ook ik deed want van een rustpauze was nog geen sprake geweest, het weekje griep niet meegerekend, en dit was toch reeds m’n 4de festival in 2008 en begin ik me zorgen te maken waar dit weeral gaat eindigen.

Doch niet getreurd en alles voor de ‘Live Muziek’ zou ik zo zeggen! Het liep al bijna tegen  de klok van tienen toen Patrick (de belleman van dienst) de eer kreeg om Hookrock Indoor plechtig te openen en dat deden ze met The Ugly Buggy Boy’s. Een prettig gestoord trio van eigen bodem met aan de drums…Nick ‘The Stick’ O Sand, aan de Upright bass…Holly ‘Dee Dice’ Dalton en aan de guita(a)ren…Averell ‘TC’ McRonald. Klinkende namen voor rasartiesten die de humoristische noot hoog in hun vaandel dragen. 'TUBB' haalden hoogstwaarschijnlijk hun mosterd bij hun voorbeelden The Soggy Bottom Boys die wereldroem vergaarden met de soundtrack van de in 2000 ge-releasde Motion Picture… Oh Brother where art thou?, een amerikaans comedy epos uit de jaren ’30.

Waarmee je best The Ugly Buggy Boys hun muziek kunt vergelijken is nogal omslachtig om schrijven. Er schuilt een beetje van alle genres in hun muziek, Hillbilly, Country, Rockabilly, Bluegrass, Blues, Swing, Ragtime en zelfs Hardrock. Voor vanavond noem ik het, onder het motto ‘Keep It Simple’ gewoon Countrybilly. 
Hun ode aan Davy Crockett werd de opener van de avond en wat volgde werd een spetterende show van fun, verkleedpartijen (toch een gans hoeden arsenaal dat deze heren bij hebben) en zeker en vast aangenaam om luisteren en met humor gespekte songs. De interactie met het publiek liep in het begin wat stroef en alleen de frontline bewoog wat amusant mee.  Ongekende en toch gekende tunes volgen. Neem nu Josephine, de wereldhit van Fats Domino die deze samen met z’n co-writer Dave Bartholomew op de kaart zette, herken je natuurlijk alleen maar aan de naam en een het rifje maar de tekst is op Buggyway aangepast. Hey You’, Honky Tonkin’ en de drinking song ‘Tap That Thang’ deden het drankverbruik toch al lichtjes toenemen en de omdat de meeste  aanwezigen toch al waren bijgepraat begon de zaal toch al wat lichtjes mee te deinen. Met Rollin’ was het boogie woogie time en tijd voor Holly om z’n eerste acrobaten kunstjes te vertonen op z’n Double bass.  Geslaagd maar aanvankelijk toch nog niet voldoende om het publiek korter bij de bühne te krijgen. Tegen het einde van hun set brachten ze nog hun lijflied ‘I Hate Techno’ en ééntje van de zusjes Maxene, Patty en LaVerne of beter bekend onder de naam van The Andrew Sisters met name Boogie Woogie Bugle Boy wat natuurlijk op maat is van TUBB. Voor de ‘encore’ namen ze een voorbeeld aan Hayseed Dixie  en brachten ze een yodelende versie van Deep Purple’s hard rock nummer ‘Smoke On The Water’. Dit was natuurlijk zeer herkenbaar en de menigte begon dan ook mee te zingen maar…. That’s All Folks…BieBiep!

Pauze…en iedereen kon terug beginnen bijpraten wat ook Danny & Frank van Motofocus en mezelf begonnen te doen. Tijdens de opstelling van de afsluiter van de avond kreeg Danny Ducati het drumstel in de gaten en krijgen we onmiddellijk geschiedenisles aangaande dit instrument. Frank en ik fronsten toch even ons voorhoofd toen Danny bleek losgeslagen  te zijn. De Cristal in z’n hoofd bleek dadelijk verdwenen en we kregen zowaar de ganse history over ons heen welke grootheden allemaal op dit drumstel hadden gespeeld. Over de ouderdom van het drumstel onstonden er twijfels en dus besloten Danny en ik er maar specialist ter zake en tevens de eigenaar erbij te halen.  Fran aka Harald Moonen vertelde met fierheid dat z’n ‘LUDWIG’ zomaar eventjes 44 jaar oud en van het productiejaar 1964 was. Chapeau Harald! Zelfs bij de soundcheck bleven de orgasmes komen bij Danny en toegeven de beats klonken perfect ook al was de accoustiek niet optimaal te noemen in dit zaaltje. Dat het een ‘Ludwig Legancy Classic’ betrof zijn we vergeten te vragen aan Harm maar in de buurt zal het wel zijn. Toch nog voor de leken onder ons…Ludwig Drums Co werd opgericht in 1910 door de broertjes William F. and Theo Ludwig en de populariteit ervan kreeg een ‘boost’ toen Ringo Starr van de Beatles er mee begon te spelen. Een paar jaartjes later volgde ook John Bonham van Led Zeppelin en zou het merk legendarisch worden. Allee dit eerbetoon voor het drumstel onder de drumstellen is op aanvraag van Danny en bij de volgende ontmoeting kost hem dat een pint…en vanaf nu Danny...Respect!

Tijd voor T-Bird Rhythm aka de Nederlandse Fabulous Thunderbirds, want deze vijf gasten van bij onze noorderburen hebben er een ‘statement ‘ van gemaakt om als repertoire het ganse oeuvre van de real T-birds te brengen. Al hebben door de jaren heen Kim en de zijnen al wat veranderingen ondergaan en bestaan de huidige T-birds nog enkel uit Kim Wilson met in de huidige bezetting versterkt met guitarist Johnny Moeller samen met z’n broertje Jay op de drums. T-Bird Rhythm is al enige tijd samen en hun korte soundcheck verraad natuurlijk de grondige kennis van hun repertoire en  daardoor starten ze natuurlijk onmiddelijk op automatische piloot. Maikel van Bogget  verzorgt de vocals en z’n stem komt akelig in de buurt van de echte Kim. Op de keyboards en de doublure van Gene Taylor is Bas Janssen. Op  guitar wordt Jimmy Vaughan vertegenwoordigd door Ruud  Gijsens. Op de ‘Ludwig’ drums wordt Fran Christina vanavond vervangen door Harald Moonen en Keith Ferguson wordt nu ingevuld door Harm van de Mortel. Rock ’n Roll dus zonder de sex en drugs en niets dan bekende deuntjes wat je doet besluiten dat The Fabulous Thunderbirds van 1976 tot op heden aardig wat hitjes hebben uitgebracht. Noem ze maar op…She’s Fine, Wait On Time, Why Get Up, Tuff Enuff, Look at That Look at That, Twist By The Knife, You Can Judge The Book By The Cover, Mathilda, She’s Tuff, Look At Me, T-Bird Rhythm, Powerful Stuff, Wait on Time and many more….
Naar het einde toe ook nog 'Cherry Pink & Apple Blossom' alsook 'It Comes To me Naturall' en je ziet zo dat de avond niet meer stuk kon.

De allerlaatste noot heb in niet meer aanhoord omdat ik nog hoopte verslag te krijgen van de voorstelling van Moulin Blues waar onze collega reporter Huibbe en z’n harem naartoe waren.
De volgende ontmoeting met Hookrock Diepenbeek zal zijn op 5 juli in de grote tent met als headliners niemand minder dan de Schotse broertjes The Nimmo Bothers. Voor het volledige programma vewijs ik jullie naar onze concertagenda. Grtz and Good Night. (Freddy)

...en jury? wat zijn de punten?

applause and see you on july 5th...